A w zasadzie Michał Hieronim Bobrzyński. Historyk, konserwatywny polityk galicyjski. Urodził się 30 IX 1849 r. w Krakowie, w rodzinie mieszczańskiej.
W 1859 rozpoczął naukę w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a po jego ukończeniu od 1867 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Po studiach podjął pracę w Prokuratorii Skarbu nie zaniedbując dalszej pracy naukowej. W 1872 obronił doktorat, zaś rok później w wieku 24 lat, habilitację na podstawie pracy poświęconej przywilejowi nieszawskiemu Kazimierza Jagiellończyka.
W 1874 przebywał na studiach w Berlinie, a następnie w Strasburgu, gdzie pracował pod kierunkiem wybitnego romanisty Rudolfa Sohma nad tematyką historii prawa niemieckiego. Od 1877 był profesorem historii prawa polskiego i niemieckiego na Uniwersytecie Jagiellońskim. W dwa lata później ukazało się jego najsłynniejsze dzieło Dzieje Polski w zarysie. Synteza ta, wielokrotnie potem uzupełniana, przyniosła Bobrzyńskiemu niemal natychmiast ogromną sławę naukową.
Był współtwórcą krakowskiej szkoły historycznej, od 1878 członkiem Akademii Umiejętności. Od 1880 roku był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Od 1893 został honorowym profesorem historii prawa polskiego i niemieckiego na Uniwersytecie Lwowskim. Był także dyrektorem Archiwum Krajowego Aktów Grodzkich i Ziemskich w Krakowie.
Jego aktywna działalność polityczna w Galicji i monarchii austro-węgierskiej rozpoczęła się w 1885, kiedy został posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie i Rady Państwa w Wiedniu. W latach 1891-1902 był wiceprezydentem Rady Szkolnej Krajowej.
Jednocześnie zajmował się działalnością polityczną: w 1889 r. został wybrany do Sejmu Krajowego i Rady Państwa, a w latach 1890-1901 był wiceprezydentem Rady Szkolnej Krajowej.
Po śmierci namiestnika A. hr. Potockiego, objął w 1908 r. wakujące stanowisko, z którego ustąpił po pięciu latach, na skutek walki politycznej toczonej wokół reformy prawa wyborczego i nacisku nieprzyjaznej mu hierarchii kościelnej. W 1915 założył Ligę Państwowości Polskiej.
W okresie I wojny światowej, sprawował przez krótki okres urząd ministra d/s Galicji (1916/17), będąc związany z linią polityczną Wiednia, aż do upadku Austro-Węgier. Bobrzyński przygotował wyodrębnienie Galicji w ramach cesarstwa austro-węgierskiego.
Po 1918 roku nie wrócił do kariery uniwersyteckiej. W 1919 przewodniczył Ankiecie w Sprawie Konstytucji, będąc współautorem i głównym projektodawcą jednego z najciekawszych projektów konstytucji.
Ostatnie lata życia spędził w Wielkopolsce, gdzie kupił położony obok Środy Wielkopolskiej majątek Garby. Usunął się z czynnego życia politycznego, nie tylko z racji wieku, ale także z powodu nie uznania legalności rządów J. Piłsudskiego. Jego żoną była wnuczka Hipolita Cegielskiego. Z tego małżeństwa narodził się Jan, działacz gospodarczy, polityk i publicysta konserwatywny.
Zmarł 3 VII 1935 r. w Poznaniu. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze 45[3].
Przyczynił się do poprawy stanu szkolnictwa, poprzez wprowadzenie w 1885 ustawy szkolnej i ścisłe egzekwowanie jej postanowień.
W 1859 rozpoczął naukę w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a po jego ukończeniu od 1867 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Po studiach podjął pracę w Prokuratorii Skarbu nie zaniedbując dalszej pracy naukowej. W 1872 obronił doktorat, zaś rok później w wieku 24 lat, habilitację na podstawie pracy poświęconej przywilejowi nieszawskiemu Kazimierza Jagiellończyka.
W 1874 przebywał na studiach w Berlinie, a następnie w Strasburgu, gdzie pracował pod kierunkiem wybitnego romanisty Rudolfa Sohma nad tematyką historii prawa niemieckiego. Od 1877 był profesorem historii prawa polskiego i niemieckiego na Uniwersytecie Jagiellońskim. W dwa lata później ukazało się jego najsłynniejsze dzieło Dzieje Polski w zarysie. Synteza ta, wielokrotnie potem uzupełniana, przyniosła Bobrzyńskiemu niemal natychmiast ogromną sławę naukową.
Był współtwórcą krakowskiej szkoły historycznej, od 1878 członkiem Akademii Umiejętności. Od 1880 roku był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Od 1893 został honorowym profesorem historii prawa polskiego i niemieckiego na Uniwersytecie Lwowskim. Był także dyrektorem Archiwum Krajowego Aktów Grodzkich i Ziemskich w Krakowie.
Jego aktywna działalność polityczna w Galicji i monarchii austro-węgierskiej rozpoczęła się w 1885, kiedy został posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie i Rady Państwa w Wiedniu. W latach 1891-1902 był wiceprezydentem Rady Szkolnej Krajowej.
Jednocześnie zajmował się działalnością polityczną: w 1889 r. został wybrany do Sejmu Krajowego i Rady Państwa, a w latach 1890-1901 był wiceprezydentem Rady Szkolnej Krajowej.
Po śmierci namiestnika A. hr. Potockiego, objął w 1908 r. wakujące stanowisko, z którego ustąpił po pięciu latach, na skutek walki politycznej toczonej wokół reformy prawa wyborczego i nacisku nieprzyjaznej mu hierarchii kościelnej. W 1915 założył Ligę Państwowości Polskiej.
W okresie I wojny światowej, sprawował przez krótki okres urząd ministra d/s Galicji (1916/17), będąc związany z linią polityczną Wiednia, aż do upadku Austro-Węgier. Bobrzyński przygotował wyodrębnienie Galicji w ramach cesarstwa austro-węgierskiego.
Po 1918 roku nie wrócił do kariery uniwersyteckiej. W 1919 przewodniczył Ankiecie w Sprawie Konstytucji, będąc współautorem i głównym projektodawcą jednego z najciekawszych projektów konstytucji.
Ostatnie lata życia spędził w Wielkopolsce, gdzie kupił położony obok Środy Wielkopolskiej majątek Garby. Usunął się z czynnego życia politycznego, nie tylko z racji wieku, ale także z powodu nie uznania legalności rządów J. Piłsudskiego. Jego żoną była wnuczka Hipolita Cegielskiego. Z tego małżeństwa narodził się Jan, działacz gospodarczy, polityk i publicysta konserwatywny.
Zmarł 3 VII 1935 r. w Poznaniu. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze 45[3].
Przyczynił się do poprawy stanu szkolnictwa, poprzez wprowadzenie w 1885 ustawy szkolnej i ścisłe egzekwowanie jej postanowień.
Autor projektu reformy prawa wyborczego, który spotkał się z krytyką ze strony narodowej demokracji i hierarchii kościelnej i stał się bezpośrednią przyczyną ustąpienia Bobrzyńskiego ze stanowiska namiestnika Galicji.
Główne prace: Dzieje Polski w zarysie, Warszawa 1879; W imię prawdy dziejowej. Rzecz o zadaniu historii i dzisiejszym jej stanowisku, Warszawa 1879; Dialog o zasadach i kompromisach, Kraków 1916; Wskrzeszenie państwa polskiego. Szkice i studia historyczne, t. I: 1914-1918, Kraków 1920; t. II: 1918-1923, Kraków 1925; Szkice i studia historyczne, 2 tomy, Kraków 1922; Z moich pamiętników, Wrocław 1957.
A tak przy okazji. Czy ktoś wie, gdzie, na jakiej ulicy w Krakowie znajduje się ta tablica pamiątkowa poświęcona Michałowi Bobrzyńskiemu (mała podpowiedź po kliknięciu na zdjęcie :)?
źródła:
Ośrodek Myśli Politycznej
Onet.wiem
Wikipedia
Główne prace: Dzieje Polski w zarysie, Warszawa 1879; W imię prawdy dziejowej. Rzecz o zadaniu historii i dzisiejszym jej stanowisku, Warszawa 1879; Dialog o zasadach i kompromisach, Kraków 1916; Wskrzeszenie państwa polskiego. Szkice i studia historyczne, t. I: 1914-1918, Kraków 1920; t. II: 1918-1923, Kraków 1925; Szkice i studia historyczne, 2 tomy, Kraków 1922; Z moich pamiętników, Wrocław 1957.
A tak przy okazji. Czy ktoś wie, gdzie, na jakiej ulicy w Krakowie znajduje się ta tablica pamiątkowa poświęcona Michałowi Bobrzyńskiemu (mała podpowiedź po kliknięciu na zdjęcie :)?
źródła:
Ośrodek Myśli Politycznej
Onet.wiem
Wikipedia
RSS Feed
